xandrzejblog

July 13th, 2014 by xAndrzej

Żniwa mimo tego, że wymagają olbrzymiego wysiłku, mają w sobie więcej atrakcji, niż czas zasiewu i wzrostu. Kilka dni temu chodziłem między polami zbóż i z wielką radością liczyłem ile ziaren jest w jednym kłosie pszenicy. Patrząc na kłosy można już widzieć jakie będą plony. Inaczej jest z zasiewem. Trzeba siać i nie wiadomo, ile ziaren wybije się w roślinę i wyda plon. Trzeba siać i nie wolno się poddać myślom o tym, że może nie wyrosnąć, że może się nie udać. Trzeba siać z olbrzymią cierpliwością i pokorą wobec wzrastania. Trzeba siać i pracowicie pilnować swojego pola, żeby ptaki nie wydziobały ziaren, żeby chwasty nie zagłuszyły wydostających się z ziemi delikatnych roślinek zbóż, żeby ziemia tak nie stwardniała, że nawet wielka siła życia nie zdoła przebić się przez tę skałę. Mamy sporo roboty wokół ziaren. To jest chyba największe nasze zadanie, które w języku służby Bożej nazywa się gorliwością. Oto Siewca sieje ziarno! Robi wręcz to bez roztropności - z wielką rozrzutnością i bez czekania na przygotowanie żyznej gleby. Bóg sieje, a od nas zależy jaką staniemy się ziemią dla tych ziaren. Między zasiewem a żniwami jest sporo czasu. Nie można chcieć od razu mieć żniwa. Nie można rośliny ciągnąć za liście, żeby szybciej rosła, kwitła i wydawała owoce. Za szybko chciałbym coś osiągać i czegoś doświadczać. Świat zewnętrzny podkręca tempo i żąda natychmiastowych sukcesów. Jak trudno nam czasem to tempo świata przestawić na tempo królestwa Bożego, które jest jak ziarno. Nawet w życiu wiary, po szalonym i intensywnym w emocje tempie nawrócenia i przebudzenia duchowego przychodzi czas spokojnego wzrastania, aż do żniw. Bóg daje najpierw mleko, a potem pokarm stały. W języku Ojca Pio była mowa o tym, że Bóg najpierw daje cukierki, a potem razowy chleb. Wszystko po to, żebyśmy nie byli dziećmi, którymi miotają fale, które gonią za przyjemnościami i atrakcjami bez myślenia o prawdziwym owocowaniu.