Go to content Go to navigation Go to search

Pan jest blisko!

December 23rd, 2011 by xAndrzej

Kończy się już Adwent. Za chwilę wigilia i Boże Narodzenie. Przynajmniej na blogu udało mi się zachować atmosferę milczenia i powściągliwości. Moje czekanie na przyjście Pana było w tym roku mocnym wyciszeniem myślenia o sobie, tak, aby On zdominował większość moich refleksji i myśli. Chyba najważniejszym owocem tegorocznego Adwentu będzie dla mnie silne przekonanie, że Bóg jest naprawdę blisko. Jest niewyobrażalnie blisko - dosłownie na jeden ruch zgiętych do modlitwy kolan, na jedno wciągnięcie ręki po Biblię, na pół godzinki codziennej obecności na Eucharystii. Na podsumowanie tych odkryć wbiły mi się do głowy słowa naszego arcybiskupa o Adwencie eucharystycznym. Bóg przecież fizycznie i realnie przychodzi do mnie w każdej Komunii, podczas każdej Mszy świętej. Moje wołanie: Maranatha! jest natychmiast przez Boga spełnione, bo przecież w każdej minucie dnia, gdzieś na świecie ktoś odprawia Mszę świętą i sprowadza Boga na ziemię! Ledwie zawołam: Przyjdź Panie Jezu - już mogę być przy Nim, mogę Go przyjąć do swojego życia. Bóg jest blisko! To my nieustannie oddalamy się od Niego! Nikt z nas nie może powiedzieć, że Bóg jest daleki, nieosiągalny, że Jego przyjście możliwe jest co najwyższej za wiele, wiele lat. On już jest! Już przychodzi! Największym luksusem bycia księdzem jest właśnie ta fizyczna bliskość Boga w Eucharystii. Wyjątkowa łatwość kontaktu z Bogiem. Przecież żyjemy w większości w niesłychanie bliskiej obecności kościoła i tabernakulum. Sam mam do najbliższej kaplicy zaledwie kilka metrów! Codziennie odprawiam Mszę świętą i przez moje ręce dokonuje się cud paschy Boga z ołtarza do ludzkich serc. Pan jest blisko! Jego pokora jest tak wielka, że czasem czuję, że to nie Bóg ucieka przede mną, ale ja uciekam przed Bogiem. On pokornie wędruje za mną jak za zbuntowaną owcą, która ciągle chce chodzić swoimi drogami. On jest dosłownie blisko mnie w każdej chwili i w każdym miejscu. Przychodzi do mnie przez innych ludzi, który są Jego świadkami i głoszą mi nieustannie Jego naukę, przychodzi przez urywki myśli i zadań, które rodzą się często w mojej głowie, przez piękno stworzonego świata i doświadczenie odrzucenia. Kiedy rozglądam się wokół siebie to często czuję ten klimat Betlejem, brak miejsca dla Jezusa, zagonienie ludzi i ich zatopienie się w przyjemnościach. A Bóg przychodzi najczęściej w małych okruchach swojej cichej obecności. Czuję, że On jest blisko! To przekonanie uzdrawia we mnie każdą ranę, każde zwątpienie, każdą trudność. Bo czym są te wszystkie moje utyskiwania wobec bliskości Pana? Bo jaką wartość ma ten mój wyścig ze światem o pierwsze miejsca, o posiadanie i znaczenie? Bo jaki sens ma każdy lęk o przyszłość, skoro Bóg jest tak blisko? Przeszkadza mi czasem, że świat nie widzi bliskości Boga, on nawet potrafi tak mnie zakołować, żebym się od Boga oddalił, ale właśnie dlatego najważniejsze jest dla mnie i dla świata żeby żyć przekonaniem, że Pan jest blisko.
Nadejście Pana nie zaczyna się od góry. On nie przychodzi zapowiadany przez media, reklamowany przez najbardziej wymyślne spoty, nie przychodzi nawet dzięki najgłębszym i najciekawszym kazaniom w kościele, najbardziej emocjonalnym religijnym uniesieniom i wstrząsom. Miłość Boga, całe Jego życie i obecność w nas przychodzą gdzieś od środka, z najcichszego miejsca mojego życia, z najbardziej prozaicznej i peryferyjnej cząstki mojego życiowego doświadczenia, czasem nawet z najmniej wysprzątanego pokoju w domu mojej codzienności. Mocno w to wierzę, że odnowa świata, nasze ponowne zbliżenie się do Boga nie zacznie się od decyzji polityków i przemian społecznych, ale od mojego serca, od mojego ponownego stania się żłóbkiem dla Jezusa.
Klerycy wyjechali do swoich domów, a nasze wielkie seminarium już zupełnie stało się betonową pustynią, a jednak mocno pulsuje w nim życie, bo tak bardzo fizycznie obecny jest w nim Bóg. Modliłem się dziś w naszej seminaryjnej kaplicy. W ciszy zerkałem na puste ławki i myśląc o alumnach wyraźnie odczułem, że razem z nimi wybrał się w świat sam Chrystus. Modliłem się do Ducha Świętego, żeby rzeczywiście zanieśli Boga do wszystkich tych miejsc, w których się pojawią. To będzie ten kolejny wymiar Adwentu - Adwent pośredni, w którym Bóg przychodzi do ludzi przez ludzi.
Maranatha! Przyjdź, Panie Jezu!

Leave a Reply

You must be logged in to post a comment.