xandrzejblog

December 4th, 2010 by xAndrzej

Z seminaryjnych lat zapamiętałem bardzo wyraźnie mądrą naukę o tym, że jak się pokazuje palcem niebo to nie można się patrzeć na palec, ale na niebo. Nawet jeśli ten palec jest krzywy i słaby to jeśli pokazuje niebo, jego zewnętrzna estetyka i budowa nie mają większego znaczenia. Jako ksiądz często czuję się takim palcem, który ma pokazywać niebo. Sam nie mam jakiś wielkich talentów, ani nawet osobistego uroku a sensem mojego powołania jest wskazywać na Jezusa. Dużo się modlę o to, żeby ludzie nie koncentrowali się na mnie, ale na Bogu. Tylko wtedy mogę się spełnić jako ksiądz. Jezus, który przychodzi, aby pełnić wolę Ojca nie mógł wybrać innej drogi do spełnienia swej misji, jak właśnie droga ubóstwa i olbrzymiej pokory.Chrystus nie chce koncentrować na sobie, ale pragnie byśmy widząc Jego widzieli Ojca. Chciałbym być niewidoczny, tak cichy, żeby nie zakrzyczeć Boga, tak subtelny, żeby się nie wepchnąć na miejsce Jezusa, tak ubogi, żebym swoim bogactwem nie rozproszył tych, którzy chcą odnaleźć Chrystusa. Jestem tylko palcem wskazującym niebo i zarówno mój brud jak i mój przepych mogą zatrzymać wzrok ludzi na mnie i oderwać ich od patrzenia w niebo. Chciałby żeby wszystko we mnie wskazywało na Jezusa. Pewnie sam też muszę się nauczyć tej trudnej sztuki, żeby patrzeć wytrwale w niebo i nie zatrzymywać się na tym, co doczesne. Mam często taką pokusę, żeby medytować mój pot zamiast cieszyć się z owoców, które dzięki niemu osiągnąłem. Nie powinienem z ludźmi dzielić się swoim potem, ale owocami swojego trudu. Nie powinienem koncentrować się na bólu, ale na jego owocach. Kiedy całą uwagę skupiam na moim bólu on staje się nie do zniesienia, ale kiedy wiem, jakie mogą być owoce mojego cierpienia, ono staje się lekkie i nabiera sensu. Nie koncentruj się na bólu, ale uwierz w jego sens, w to, że jest błogosławiony i najbardziej owocny w twoim życiu. Kiedy ogrodnik zbiera z drzew dojrzałe owoce, pot jego pracy nagle staje się słodki i sensowny. Jeśli wcześniej pocił się, żeby uprawiać swój sad, to robił to z nadzieją i koncentracją na owocach. Nie rozmyślaj o swoim trudzie, cierpieniu, poświęceniu ale myśl i patrz na owoce, które pragniesz wyhodować. Nie mogę ciągle wyliczać Bogu ile mnie kosztuje kapłańska służba, nie mogę myśleć bezustannie, jak dużo zostawiłem, jak bardzo się poświęciłem, jak wiele oddałem. To jest nie ważne jeśli się to wszystko robi dla Boga, jeśli się patrzy w niebo. Dobrze więc czasem poczuć się jak palec, który jest tylko po to, żeby ludziom pokazać niebo.

Migawki z życia:
Nasi goście już wyjechali. Myślę, że wszyscy byli bardzo szczęśliwi z tej wielkiej dawki modlitwy w Domu Maryi. Wczoraj mieliśmy w seminarium uroczysty obiad z biskupami i kapłanami z całej niemal Europy. Czuło się namacalnie powszechność Kościoła. Udało mi się też trochę porozmawiać z Kardynałem Cordesem, dawnym przewodniczącym Rady Cor Unum. Najbardziej interesowało mnie jednak jego zaangażowanie w Odnowę w Duchu Świętym i ruchy charyzmatyczne. Sam nie wiem czym bardziej się cieszę: udanymi rekolekcjami czy powrotem kleryków. Lubię kiedy wszyscy jesteśmy w domu i kiedy w naszym seminaryjnym domu jest zwyczajnie.

Intencje modlitewne:
Za cały Kościół święty, którego nawet moce piekielne nigdy nie przemogą; za pasterzy Kościoła o Ducha Świętego dla nich i o mądrość; za kapłanów naszej archidiecezji - szczególnie za najmłodszych księży, za księży neoprezbiterów, aby się nie zniechęcali i nie rezygnowali z gorliwość i ideałów; za księży diakonów - którzy mają ciężką noc przed przygotowaniem Mikołaja, żeby Duch Święty tak ich natchnął, żeby rozbawili nas do łez, a nikogo nie zranili; za wszystkich alumnów - jestem przekonany, że zwycięża w nich dobroć; o nowe powołania kapłańskie i zakonne; za chorych i cierpiących, żeby nie koncentrowali się na swoim bólu ale uwierzyli, że on je po coś; za misje ewangelizacyjne w Białej; za przyjaciół z DA; za dzieci, które ochrzciłem, małżeństwa, które pobłogosławiłem; za czytelników tego wpisu