xandrzejblog

July 15th, 2009 by xAndrzej

Nawet Papież musi być malutki

Ojciec niebieski objawi wszystko tym, którzy odważą się być malutcy i prości. Boże sprawy są zakryte przed mądrymi i roztropnymi. Małości jednak nie mierzy się tytułami naukowymi, kościelnymi funkcjami czy dystynkcjami. Małość mierzy się prostotą i otwartością serca. Nawet Papież, żeby coś zrozumieć z Boga, musi się przed Nim uniżyć, stać się małym. Kiedy św. Piotr wyznaje, że Jezus jest Synem Bożymi i oczekiwanym Mesjaszem, wtedy Pan Jezus przypomina mu, że nie wie tego na podstawie swojej własnej, naturalnej mądrości, ale dzięki objawieniu, jakie otrzymał od Ojca. Zapewne i wielcy teologowie muszą odłożyć często swoje przemądrzałe dywagacje, żeby w prostocie serca dać się Bogu zaskoczyć i poprowadzić. To tak jak św. Paweł, któremu na początku się wydawało, że jest uczony i mądry, że jest gorliwy i pobożny, ale pod Damaszkiem doświadczył olbrzymiej swojej małości i pozwolił się całkowicie poprowadzić Bogu. Małość i prostota skłaniają człowieka do uległości wobec Boga i uzdalniają go do życia Bogiem w każdych okolicznościach. Ta postawa maluczkich dotyczy życia i modlitwy. W życiu chodzi o gotowość do robienia rzeczy małych. Patron dzisiejszego dnia, św. Bonawentura, wielki filozof i teolog, dowiedział się ponoć o swoje nominacji na biskupa i kardynała podczas mycia naczyń w zakonnej kuchni. Przyjął tę wiadomość spokojnie i ze spokojem dokończył mycie garów. Wierzę, że nasz kapłański powrót do naśladowania Jezusa musi się rozpocząć od rezygnacji z piedestału wielebnych, czcigodnych duchownych i stać się epoką barci i ojców. Pamiętam jak cieszyłem się z sugestii synodu biskupów, aby stawali się oni bardziej braćmi, a mniej ekscelencjami. Mój dyżur w seminarium spędzam razem z małymi grupkami kleryków, którzy mają tutaj swój roboczy dyżur. Ile o człowieku może powiedzieć jego gotowość do wykonywania prostych czynności i zwykłe fizyczne utrudzenie. Tomasz Merton tyle razy wspominał, że prawdziwą wartość duchowego rozwoju mnicha można poznać po jego radości w wypełnianiu najprostszych zajęć. Taka małość i prostota dotyczy również życia duchowego. Inaczej niż w rozwoju ekonomicznym i gospodarczym, rozwój życia duchowego charakteryzuje się coraz większym zanikiem emocji, duchowych zjawisk, natchnień i uniesień. Szczytem góry Karmel jest wyłączne spotkanie człowieka z Bogiem w całkowitym ogołoceniu z emocji i wzruszeń, ze zmysłowych doznań i mistycznych objawień. Szczytem duchowego życia jest bycie sam na sam z Bogiem przy całkowitym braku wszelkich ludzkich podpórek. Prostota życia duchowego to spotykanie się z Bogiem w ciszy swojego serca, w swojej samotności i ukryciu. Kilka dni temu odwiedził mnie pogubiony, młody człowiek. Przed laty był aktywnym członkiem grupy charyzmatycznej, modlił się językami, prorokował, świetnie animował modlitwy równoczesne i był duszą wspólnych spotkań modlitewnych. W poszukiwaniu jeszcze większych doznań odszedł do jakiejś grupy protestanckiej, a na koniec tak się pogubił, że rzucił wszystko nie mogąc nigdzie się odnaleźć. „ Muszę się księdzu przyznać, że ja tak naprawdę nigdy się nie modliłem w samotności. Całe moje życie duchowe to była wspólnota i spotkania modlitewne. Wtedy byłem wyjątkowo aktywny. Dziś wiem, że zabrakło mi prostego pacierza, samotnego czytania Biblii i choćby chwili namiotu spotkania, gdy mnie nikt ni widzi i nikogo nie ma koło mnie. Poczułem się w pewnej chwili aktorem i kompletnie zgubiłem w swoim sercu Boga”. Być małym i prostym w życiu duchowy to nie gardzić zwykłymi, codziennymi modlitwami, to zgodzić się spotykać z Bogiem w ciszy w swojego serca. Taka małość i prostota zawsze zaowocuje Bożym objawieniem. Nawet Papież musi stać się małym, żeby coś usłyszeć od Boga! W życiu duchowym największe owoce osiąga się najprostszymi narzędziami: modlitwą i pracą nad sobą.

Wydarzenia dnia:
Przykładnie siedzę w seminarium i nawet nie czuję, że na zewnątrz jest tak ciepło. Wczoraj zrywałem razem z klerykami porzeczki, a dziś musiałem popchnąć trochę prac administracyjnych. W seminarium mamy też trochę gości, ale ten wakacyjny spokój pozwala mi poczuć się trochę jak w zamkniętym zakonie. Znów się zastanawiałem, dlaczego ciągle Pan Bóg upiera się, że mam być księdzem diecezjalnym, skoro dał mi taką tęsknotę za życiem w mniszym zakonie. To jeszcze jeden dowód, że powołanie to nie jest tylko osobiste upodobanie, ale suwerenny projekt Boga na nasze życie.

Intencje modlitewne: Trwam w wytrwałej modlitwie o nowe powołania, dziękuję Bogu za tych, którzy już się zgłosili i pokonuję swoją małą ufność głęboką wiarą, że Jezus przyśle jeszcze do naszego seminarium młodych ludzi, którzy mniej myśląc o sobie, zechcą poświęcić swoje życie Bogu; modlę się za naszych alumnów, aby wzrastali w wierze i na wakacjach dali świadectwo o miłości do Jezusa, pamiętam o wszystkich tych dobrych ludziach, którzy codziennie modlą się o powołania; za moich rodziców i rodzinkę, za Piotrka o zdrowie dla niego i za wszystkich chorych i cierpiących; za Anię i Magdę, które walczą o życie swoich dzieci, za wszystkie rodzinki z moich czasów w DA, za Włodka w dniu jego imienin, za wszystkich moich przyjaciół kapłanów.