Go to content Go to navigation Go to search

Boże życie pod powierzchnią trądu

February 15th, 2009 by xAndrzej

Ojciec Remigiusz w swoim dzisiejszym kazaniu mówił o dziwnej reakcji Jezusa wobec chorych. Kiedy ta rzesza kalek i trędowatych stanęła przed Jezusem Ten nagle zwrócił się w stronę uczniów mówiąc: żniwo wielkie, ale robotników mało. Pod powierzchnią tych ludzkich cierpień Jezus widział jakieś Boże żniwo, Boże dobro i potrzebni są tylko robotnicy, którzy dotrą do tego Bożego życia. To piękny przykład naszego chrześcijańskiego powołania - przebijać się przez ludzki trąd do wnętrza w którym bije Boże życie. Zobaczcie w jaką euforię wpadł ten oczyszczony z trądu człowiek! Ktoś odważył się go dotknąć z miłością, odważył się przebić przez barierę choroby i przez to go uzdrowił. Zapewne nie przyszło to łatwo - podjąć ryzyko zarażenia się, ale gdyby nie było takich szaleńców, nikt i nigdy nie zahamowałby tego wirusa. Myślę, że tak jest ze złem i grzechem. Kiedy odsuwam się od ludzi słabych i grzesznych, kiedy chce mi się krzyczeć na ich widok, że są podli, źli i nieczyści, nie uzdrawiam ich, a jeszcze bardziej zamykam ich na Boga i ludzi. Przedwczoraj Ksiądz Arcybiskup analizując galopującą laicyzację i falę zła na świecie stwierdził, że najskuteczniejszym lekiem na taki świat nie jest krzyk, krytyka, złość - ale caritas. Jezus zdjęty litością dotykał chorych i brał na siebie ich słabości. Brał na siebie ryzyko zarażenia się trądem, ale wewnętrzne uzdrowienie człowieka jest ważniejsze niż jakaś zewnętrzna strata. Jezus poszedł jeszcze dalej - sam nie mając grzechów stał się grzechem, aby na z grzechów uzdrowić. Przerażają mnie grzechy świata, przeraża mnie świat w którym ludzie biorą ślub w supermarkecie sprzedając za pieniądze i prezenty swoją miłość, przerażają mnie terroryści i ludobójcy, ale i tak wygrywa we mnie miłość. Wierzę mocno, że pod powierzchnią ludzkiego trądu jest Boże życie, że pod powierzchnią chorego świata jest wielkie wołanie o miłość Boga, dlatego nie chcę nigdzie uciekać, chce dalej żyć i kochać świat. Chcę dalej być księdzem, chcę dalej być w Kościele by głosić uzdrawiające dotknięcie Boga. Nawet we mnie, pod powierzchnią moich grzechów tętni Boże życie. Ono tętni w każdym człowieku, choćby nie wiem jak bardzo negował Boga. Jezus dotyka trędowatego, bo widzi w nim coś więcej niż trąd, widzi w nim miłość rozlaną w jego sercu. Żniwo wielkie, ale robotników mało. Jeśli mam być robotnikiem Jezusa, to muszę iść między trędowatych, żeby wydobywać spod powierzchni trądu Boże życie.

Wydarzenia dnia:
Ostatnie spokojne przedpołudnie przed przyjazdem kleryków. Pomodliłem się, a o 11 wyjechaliśmy z O. Remigiuszem do Małych Sióstr w Choroniu. Odprawiliśmy tam mszę świętą i zjedliśmy z siostrami obiad. Ich ubogie domki prawie w połowie zasypane były śniegiem. Kolejny raz prostota tego miejsca nas urzekła. W tym ubogim sposobie życia Bóg mówi wyraźniej, nie jest przywalony masą bogatych rzeczy. Takie miejsca są z pewnością miejscami odnowy Kościoła, a dla nas księży mogą być miejsce powrotu do źródeł, do ewangelicznej prostoty, ubóstwa i służby. O 16 pojawili się już wszyscy klerycy. Znów jesteśmy razem i znów będę myślał jak otworzyć ich serca na Boga i ewangeliczne życie. Na niczym mi tak nie zależy, jak na tym, aby ci przyszli księża zakochali się w Boga. Ważna jest mądra teologia, ważne są te wszystkie sprawności księżowskie, ale to wszytko będzie nic nie warte, jeśli w ich sercach nie będzie żywej wiary. O 17.30 wspólna msza święta. Wspominaliśmy śp. Biskupa Stefana w 25. rocznicę jego pogrzebu. W kościele pojawił się portret Księdza Biskupa, a wszyscy modliliśmy się o niebo dla niego. Wieczorem poszliśmy na Apel, znów intensywnie patrzyłem w oczy Matki Bożej prosząc ją, aby się modliła za naszych kleryków i o nowe powołania.

Cytat dnia: W walce z trądem ważny jest czas. Jeśli szybko zaczniesz go leczyć to cię nie zabije. Podobnie jest z grzechem, jeśli szybko wyrzucisz go z życia to cię nie zrujnuje. Jak będziesz zwlekał z oczyszczeniem może być ci trudno wyzdrowieć.

Intencje modlitewne: 96 zdrowasiek za kleryków o świętość i żywą wiarę dla nich, za księży profesorów i przełożonych, za diakonów o dobre przygotowanie się do egzaminów magisterskich; za wspaniałych ludzi, którzy pomagali mi budować kościół św. Ireneusza ( często sobie o nich przypominam, bo zawdzięczam im bardzo dużo!!!); o nowe powołania kapłańskie i zakonne, za Dankę, która przysłała mi dzisiaj list z prośbą o to, czy się może za mnie modlić; o uzdrowienie Piotrka i mamy diakona Łukasza; za zmarłą babcię Oli, która przeżyła 1o2 lata i zasnęła w Panu i za zmarłą mamę Ks. Mariusza; za moich rocznikowych kolegów; za wszelkie inicjatywy powołaniowe, aby przyczyniły się do obudzenia nowych powołań.

Leave a Reply

You must be logged in to post a comment.